Niskie stężenie cholesterolu - co powoduje?

Swoją drogą; pamiętam że był na ten temat artykuł - białko też jest w takiej sytuacji b.ważne. Nie można tego tłumaczyć dużym zapotrzebowaniem ze względu na ruch, ale ciągnęło mnie niesamowicie do wartościowych źródeł białka. Gdybym miała możliwość, to na 1000% wzbogacałabym dietę np. o białko serwatkowe.

Białko jest ważne, z tym że normy dla pacjentów często są skrajnie niskie, troche lepiej wygląda sytuacja w nowszych publikacjach.

Pewnie jacyś opłacani przez rządy "naukowcy" ustalali takie niskie normy. Żeby tylko pacjent im nie odjechał będąc jeszcze w szpitalu, ale żeby było jak najtaniej.
Jeśli dla mnie mogłoby być tego białka 3-4 razy więcej i wcale by nie było dużo, to wyobrażam sobie po paru tygodniach kogoś, kto ma więcej mięśni.

Jedzenie jako ćpanie, zdrowe masło i jaja, oraz specjaliści po przeczytaniu kilku artykułów w Internecie autorstwa Braci Rodz. Co ja czytam. Wiesz, że cholesterol z pożywienia bardzo słabo się przyswaja i jeśli miałaś ochotę na cholesterol to Twoja wątroba sobie ją zaspokoi. Aa czekaj intuicja. Ok wszystko rozumiem, mój błąd

Nie wiem tego czy o cholesterol na pewno chodziło, ale myślę, że to bardzo możliwe, biorąc pod uwagę, że byłam prawie pozbawiona tłuszczu oraz białka i na jakie produkty miałam ochotę oraz po jakich się dobrze czułam. Wiem, że większość cholesterolu wytwarza wątroba - z tłuszczu, prawda?? Skoro tłuszczu w tej diecie praktycznie nie było, to na pewno miała utrudnione zadanie. Może dlatego też wyraźnie w pierwszych dniach schudłam, bo organizm czerpał z zapasów tłuszczu i mięśni. Jak zobaczyłam po operacji swoje wychudzone nogi, to nie mogłam uwierzyć, że w tak krótkim czasie to nastąpiło, gdzie normalnie to jest najtrudniejsza do "ruszenia" i najokrąglejsza część mojego ciała.
Nie jestem w stanie nikomu udowodnić, jak się w tej wyjątkowej sytuacji czułam i nie zamierzam się o to spierać, ale myślę, że powinniśmy uczyć się sygnałów własnego układu nerwowego, a nie ignorować je. Wpływ diety na samopoczucie, którym niedawno zaczęli zajmować się naukowcy, to nie jest żadna fikcja literacka, tylko bardzo konkretna i coraz lepiej przebadana sprawa. Przejawy tzw. intuicji żywieniowej mogą wg mnie być właśnie sygnałami z układu pokarmowego i mózgu, które na bieżąco pokazują nam, jak organizm reaguje i na co ma zapotrzebowanie.
Nawet odżywiając się w sposób usystematyzowany, tzn. jedząc z góry określone ilości kalorii i BWT, jesteśmy w stanie wybierać pewne produkty, np. rodzaj mięsa jaki zjemy czy warzywa. Jeśli mamy ochotę na pomidory z cebulą, to nie sięgajmy po brokuły, bo rzekomo są zdrowsze... Nasz mózg czasami "wie", czego chce. Jestem za tym, żeby w miarę możliwości wybierać produkty, które sprawią nam największą przyjemność jako że układ nerwowy przyjemnością daje nam znać, że zrobiliśmy coś, co nam sprzyja.
Zgadzam się z różnymi argumentami na forum, że można temu wierzyć w ograniczonym zakresie, bo są pewne pułapki, ale dlaczego skreślać to całkowicie? Zero-jedynkowe podejście niekoniecznie przynosi najlepsze efekty w sprawach treningu czy diety.
To, że nie możemy ufać zachciance na pół tortu, nie oznacza że nie możemy się zastanowić na jakie owoce mamy największą ochotę czy wybrać węglowodanów do obiadu. W najgorszym razie okaże się, że tego nie czujemy i nic nam nie daje. W najlepszym - odkryjemy, że własny układ nerwowy jest naszym sprzymierzeńcem i przekazuje nam informacje, których nie jest w stanie dać nam nawet najlepszy lekarz czy naukowiec, bo w 100%-ach "spersonalizowane"; z ciała które jest jedno jedyne właśnie takie na świecie, na kilka miliardów.
Wiemy, że na świecie nie ma dwóch jednakowych płatków śniegu ani kropli wody.
Za rzadko za to myślimy, że nasze ciało jest unikalne, niepowtarzalne i możemy, a może nawet powinniśmy, starać się nawiązać z nim unikalną więź, która przysłuży się też temu, żebyśmy go nie zniszczyli, a maksymalnie wykorzystali jego możliwości.

I dopiszę jeszcze coś, chociaż wiem że wiele osób mi nie uwierzy albo uzna że jestem nawiedzona. Dla mnie natomiast jest to prywatny dowód na to, że ludzki układ nerwowy jest cudem i przekazuje nam różne informacje, czasami w dziwny sposób.
Z góry zaznaczam, że nie uważam, by było w tym cokolwiek "nadprzyrodzonego"; wszystko to jest moim zdaniem oparte o funkcjonowanie ludzkiego mózgu i układu nerwowego.
Otóż mózg wysyłał mi sygnały, że coś jest nie tak, już 15 lat temu, kiedy nie miałam pojęcia, że coś się dzieje i nie było jeszcze prawie ŻADNYCH fizycznych objawów. Te sygnały to były dziwne sny i fobia, których wcześniej nie miałam, a które pojawiły się znikąd i bez żadnego racjonalnego uzasadnienia. Tytułem wyjaśnienia, w dzieciństwie łaziłam z koleżankami po dachach i wysokich drabinach, nie miałam w sobie przed tym żadnego nadmiernego lęku. Natomiast w pewnym momencie po 30r.ż., zaczęłam mieć sny o schodach i że się w tych snach boję, że z tych schodów spadnę. Śmieszyło mnie to, bo na żywo niczego takiego się nie bałam. Po jakimś czasie pojechaliśmy z mężem nad morze i chcieliśmy wejść na jakieś wąskie molo czy murek, żeby sobie popatrzeć na wodę i wtedy mnie sparaliżował strach, gdzie wcześniej podkreślam, że nigdy w życiu nic takiego się nie zdarzało. Musiał mi podać rękę, bo samodzielnie nie byłam w stanie (psychicznie) po tym iść, chociaż wcale nie było dla zdrowego człowieka za wąskie czy jakieś... Potem długo nie działo się nic nadzwyczajnego. Jakiś czas temu zaczęłam mieć problemy ze zdrowiem i różne dziwne objawy, które lekarze tłumaczyli anemią, rzekomo zbliżającą się menopauzą, sprawdzili mi serce (bo nagle robiło mi się słabo) - nic konkretnego nie znaleźli . W miarę jak to się przedłużało, czułam że traktują mnie jak jakiegoś symulanta. Z drugiej strony zasugerowałam się tą menopauzą i myślałam, że to możliwe, że zasłabnięcia czy łzawiące oczy mogą się z tego powodu zdarzać. Trochę wcześnie, ale cóż... Miałam też problemy z równowagą, które jak teraz wiem, powinny dużo bardziej zaniepokoić lekarzy, ale w epoce teleporad i covida nikt się nie przejmował jakąś emigrantką. Ciągnęło się to długo, po jakimś czasie sama zorientowałam się, że problem dotyczy głównie prawej strony i prosiłam lekarkę o przebadanie przez specjalistę od takich rzeczy. W międzyczasie dostałam jednostronnego zeza... Wytłumaczyłam sobie oczywiście, że to pewnie moja wina, bo przy kiepskim samopoczuciu głównie siedzę i bez okularów za blisko czytałam. Widziałam koszmarnie podwójnie, tak że miałam problem iść normalnie między ludźmi chodnikiem i musiałam zamykać jedno oko, żeby coś widzieć i nie zwariować: podwójne widzenie powoduje, że człowiek się strasznie męczy, boli go od tych obrazów głowa itp. Poszłam więc do okulisty, pełna wyrzutów sumienia, że nie dość, że jestem z powodu choroby mało przydatna , to jeszcze zepsułam sobie oczy... Miły Hindus zrobił mi badanie dna oka i stwierdził, że mam spuchnięte i krwawiące naczynka krwionośne i dał mi list z którym miałam iść tego samego dnia do szpitala , żeby to lepiej sprawdzili. Jak zaczęli w końcu sprawdzać i mierzyć mi co chwila ciśnienie - dowiedziałam się że łzawiące i wrażliwe oczy to nie był objaw menopauzy, tylko spuchniętego mózgu i zwiększonego ciśnienia w głowie, co groziło wylewem... Ja z tym chodziłam z dwa i pół roku (!!!) , nie podejrzewając jak jest groźnie. Jeszcze tej samej nocy zrobili mi skany głowy i wykryli dużego guza, który powodował właśnie to zwiększone ciśnienie i utrudniał przepływ płynu mózgowego. Miałam też długo bóle głowy, ale menopauza tłumaczy niektórym lekarzom i to. Wysłali mnie do specjalistycznego szpitala, gdzie zrobili dokładne skany i MRI i na trzeci dzień lekarz neurochirurg oznajmił mi z radością, że jest to niezłośliwy typ guza (vestibular Schwannoma) i jeśli uda się operacja, to będę dalej żyć.
I teraz wracając do układu nerwowego. Wtedy gdy miałam te dziwne sny i zaczął się nieuzasadniony strach przed spadnięciem - to prawdopodobnie się zaczynało. Układ nerwowy w jakiś sposób odbierał, że to coś dotyczy nerwu od słuchu i równowagi i na swój sposób myślę że ostrzegał mnie przed takimi sytuacjami, wysyłając informacje w snach i specyficzne odczucia. Strach jest przecież narzędziem układu nerwowego, służącym przetrwaniu. Gdybym się zachwiała na jakiejś wysokiej krawędzi, mogłam łatwo spaść i zginąć... Jestem przekonana, że było to nieprzypadkowe i świadczy o mądrości ludzkiego ciała. Układ nerwowy "wiedział" już wtedy coś, o czym nie miałam pojęcia i z podświadomości wysyłał mocne sygnały do świadomości, tzn. taki rodzaj snów, które są wyraziste i każą o sobie myśleć po przebudzeniu, a także odpowiednie uczucia. Ja te sny pamiętam jak dziś; tak to było dziwne i niepasujące do mnie samej. Byłam w szoku, gdy "poskładałam" sobie to wszystko i na pewno przez resztę życia będę mieć do tego poważniejsze podejście, niż ludzie którzy nie wierzą, że mają w swoim mózgu i ciele ukryte możliwości do sprawdzenia.
No i na pewno nie będę ignorować pewnych rzeczy, które inni może uznaliby za śmieszne.

Jak będę więcej chodzić, to pójdę podziękować temu okuliście, bo był mądrzejszy od tych wszystkich lekarzy, przez których tyle czasu niepotrzebnie się męczyłam psychicznie i fizycznie. Zrobił tylko to, co powinien, ale porozmawiał ze mną i podjął dobrą decyzję. Oni mogli (i powinni byli) wysłać mnie na takie badanie od razu, jak im mówiłam o problemach z ciśnieniem.
Być może uratował mnie przed wylewem i śmiercią albo byciem warzywem.

Natomiast sobie samej, ale i radom z artykułów zawdzięczam bardzo dobry ogólny stan zdrowia i myślę, jak ogromnie bardzo mi się to przydało... Nie byłoby czasu na poprawianie czegokolwiek. Miałam małe ryzyko udaru, zakrzepicy, infekcji i innych powikłań - podczas i po długiej operacji. Gdybym miała jakąkolwiek przewlekłą chorobę czy nadwagę, paliłabym albo więcej piła - to ryzyko byłoby odpowiednio większe.
Moje zdrowie jest w pewnym sensie pracą kolektywną i dowodem , że warto. Nigdy wcześniej nie cieszyłam się tak bardzo z każdego wypracowanego aspektu swojego zdrowia - braku nadwagi, cukrzycy, nadciśnienia, astmy... To wszystko ma znaczenie. Ciągle mnie np. pytali czy palę albo kiedykolwiek paliłam.
Gdybym mogła się cofnąć w czasie to starałabym się tylko jeszcze bardziej i chętniej.
Nie wyobrażam sobie sytuacji, że miałabym teraz umrzeć z powodu wcześniejszej głupoty w rodzaju palenia albo złego odżywiania. Po prostu NIE.

Jestem bardzo wdzięczna autorom tych artykułów i każdemu, kto się w jakiś sposób przyczynia do tego, żeby ludzie wiedzieli , jak dbać o swoje zdrowie. Jeśli ktoś tego nie docenia, to jest zwyczajnie głupi.

Forum jest fantastyczne, dzięki Wam :) <3 .

Celem uzupełnienia, a może komuś, kto na to trafi, się to przyda - po dwóch tygodniach żałosnej szpitalnej diety, organizm przez dwa tygodnie domagał się uzupełniania składników odżywczych, szczególnie białka, ale też tłuszczu i witamin. Co ciekawe, miałam ochotę na jajka, ryby, nabiał i strączki, kefir (jeden z topowych produktów) i barszcz oraz owoce i warzywa, a mięso mogłoby nie istnieć, poza rosołem, który smakował jak pokarm bogów po tej białkowej pół-głodówce...
Biorąc pod uwagę, że miałam mało ruchu i zabieg, który nie zrobił na pewno wielkich uszkodzeń - przypisuję to głównie kiepskiej diecie, stresowi, koniecznością odtrucia się z narkozy - a w mniejszym stopniu gojeniu. No i jako 47 latka mam pewnie już zwiększone zapotrzebowanie w związku z wiekiem.
Gdybym drugi raz miała przetrwać to samo, to białko, tłuszcz oraz produkty z witaminami, szczególnie witaminą C - wzięłabym do szpitala.
W tamtejszej diecie witaminy C było na pewno malutko, głównie w porcji soku pomarańczowego (1/4 szklanki??), co uważam za hańbę w takich okolicznościach. Po takim jedzeniu miałam też niski potas (nie dziwne, bo było tego nawet ilościowo mało) i po operacji podawali mi w suplementach. Bez elektrolitów momentalnie czułam się bardzo słabo, nawet po tygodniu.
Myślę, że z tego powodu organizm pomału oczyszczał się z leków i narkozy, dopiero jak piątego dnia po operacji mąż przywiózł mnie do domu i dostałam rosół, sok pomarańczowy w normalnych ilościach i inne rzeczy - miałam objawy odtruwania się z narkozy, tzn. mdłości. Zupełnie jakby wątroba wcześniej bardzo słabo pracowała.

I na koniec muszę dodać, że ta dieta była jedyną rzeczą, którą bym skrytykowała i na pewno personel szpitala, który był na wysokim poziomie (o ile rozumiem traktowanie takich pacjentów), a lekarze w ogóle z najwyższej półki - ci ludzie nie mieli nic do tego... Była klasa i uprzejmość pod każdym względem.
Nawet nie zaproponowali mi szczepionki na covid - bo twierdziłam, że niedawno miałam, podpierając się argumentami... Ryzyko infekcji jest w takich razach bardzo ważne do zminimalizowania, ale uszanowali moje słowa.

W Polsce, w państwowym szpitalu, podejrzewam że byłby to warunek operacji...

Jakkolwiek dietę musiałam skrytykować, bo nie byłabym sobą.
Jeśli ktoś planuje jakąś operację, to uważam że rada o jedzeniu białka serwatkowego jest doskonała, a poza tym warto o wsparcie bliskich lub zapas jedzenia i jak najlepsze odżywienie przed.

Ja byłam tego pozbawiona z powodu odległości, a nie bardzo też chciałam, żeby w takim stanie ducha mój mąż jechał z dzieckiem autostradą, bo mogłoby się to dziwnie skończyć dla nich lub kogoś innego.

Ostatnie, co mnie ujęło - mimo covida i ryzyka infekcji były odwiedziny. Wystarczyły negatywne testy odwiedzających.
Najwyraźniej stan psychiczny pacjenta, możliwość spotkania z rodziną - były brane pod uwagę i szanowane.
Imo coś pięknego.